Bindweefsel - Inas

“Weet je nog dat ik vorig jaar vertelde dat textiel niet mijn hobby was?” begint ze zelf het gesprek. Nu zit ik tuis regelmatig te borduren. Mijn kinderen vragen soms: ‘Mam, ben je wel oké?’, haha!”

Inas heeft duidelijk een verandering doorgemaakt. Twee jaar geleden, na de dood van haar broer, wilde ze amper met mensen praten. Nu neemt ze zelf het voortouw om anderen te helpen. “Ik kijk video’s op YouTube, help met het voorbereiden van een project en met het vertalen, vanwege de Arabisch sprekende deelnemers. Sommigen vinden het echt spannend. ‘Dit is niets voor mij’, zeggen ze dan. Waarop ik antwoord: “Zo zat ik er vorig jaar ook bij. Maar ik heb ervaren dat dit project je echt veel goeds brengt. Ga gewoon meedoen, dan zal je zien wat het met je doet.”

Inas ziet veel overeenkomsten met de groep van vorig jaar. “Ook nu zie ik weer een echte familie ontstaan. We zijn al bezig met wat we hierna gaan doen. Hoe we contact blijven houden en elkaar opzoeken. Het zijn lieve mensen, ik wil ze allemaal uitnodigen om mijn Egyptische gerechten te komen proeven. Tegelijk ben ik bij elke bijeenkomst weer verrast hoeveel ik van iedereen kan leren. Vooral de mensen uit Aziatische landen zijn ontzettend goed met borduren, dat is echt niet normaal.”

Bij de vorige editie maakte Inas op persoonlijk vlak een ontwikkeling door. En ook nu zet ze stappen met zevenmijlslaarzen. “Als je mij aan het begin had gezien … ik was vooral afwachtend. Als iemand mij vroeg om iets te vertalen, dan deed ik dat. Nu wil ik zelf mensen ontmoeten en meedoen. En stel ik zelf de vraag: ‘Wat gaat er nu gebeuren?’ Ik heb een manier gevonden om mensen te helpen en zij komen inmiddels spontaan naar mij toe met hun vragen. Ik heb gewoon het gevoel dat ik hier thuishoor. Dat dank ik overigens ook aan Shirley, ik vind haar ‘amazing’. Zij is als een moeder voor mij en probeert altijd haar best te doen voor iedereen. Zij is voor mij de motivatie geweest om door te zetten. Ooit was ik het toonbeeld van iemand die helemaal niets had met textiel en handwerken. Nu wil ik niets liever meer dan dat. Voor mij is zij een soort superwoman.”

Opnieuw leverde Inas dus een bijdrage aan het gezamenlijk kunstwerk. Voor ‘coat of many colours’ maakte zij een boom met dertig bladeren. Inas: “Ze staan voor alle deelnemers met wie ik heb mogen samenwerken. Vorig jaar vijftien en nu weer vijftien. Ze zijn mij allemaal even lief.” Een tweede item beeldt een mens uit met heel veel handen. De persoon staat voor Inas zelf: “Ik zou willen dat ik zoveel handen had, waarmee ik heel veel mensen en dieren kan helpen.” Inas hielp in Egypte dakloze mensen en dieren door geld in te zamelen voor eten en kleding. “Dat deed ik samen met mijn familie en mijn echtgenoot, die dierenarts is. We begonnen kleinschalig, maar inmiddels is het een serieuze organisatie geworden. Hetzelfde gevoel heb ik bij Bindweefsel.”

Nu het project ten einde is, zijn veel deelnemers verdrietig. Inas: “Dan zeg ik meestal tegen hen: ‘Denk eens terug aan het moment dat je hier voor het eerst binnenstapte. Je wilde helemaal niets. En nu?’ Ze geven mij allemaal gelijk. Dat is echt de chemie tussen textiel en emotie.”