Piet van Beers
schrijver van dit gedicht is onbekend.
Door Henriëtte Vunderink vertaald in het Tilburgs.
Flip Slokop van Oldenbas
Flip Slokop van Oldenbas,
die hil èèrg goed in eete was,
was es nòr den Haag gegaon.
Zaag daor ene jood meej kèrse staon,
die riep: ”Vèèf sènte mar en pond!”
Toen Flip die kèèr vurbij wo gaon,
hield meepesaant de jood hum aon,
èn zi; ’ Kopt ok en pond ervan.”
”En pond?” vroeg Flip,”mar biste man,
(vuulend dèttie honger kreeg)
Ik wèd, ik freet oewen hêele waoge leeg.”
”Wèl,” spraak de man toen hil spontaon.
Die wèddeschap dörf ik wèl aon.
Mar bij Abraham, agget nie zult haole,
gij et dubbele moet betaole.”
Flip knikte jao, hij vond et goed
èn begon te eeten op stònde voet.
In en ôogwènk waare de kèrse half op.
De haore wiere steekels op de jood zene kòp.
”Stuk onfesoen, vraatzuchteg mèns,
Gij het gin maog, gij het ene pèns!!”
Flip zi mar niks, hij ging erveur,
èn aat mar lèkker kèrse deur.
Opeens, öt volle maacht, non stop,
fraat ie de liste kèrsen op.
‘”Oh Abraham, Isaac,” riep de jood.
”Wie hèlpt me öt de hogste nood.
kMoes vur dè gèld ene keetel kôope,
mar tis tootaol verkeerd gelôope.
Ak töskoom zonder koopere pòt,
dan schènt mèn wèèf me vaast verròt.,
èn lòt me boovedien meschien
alle hoeke van de kaomer zien.”
Èn Flip, en eedel rèdder in de nôod,
krêeg meelij tòch meej dieje klôot.
Zi; ”Kom mar meej me meej,
ik heb nòg wel en goej iedeej.”
Ze ginge toen, verblijd van zinne
bij ene keetelwinkel binne.
”Baos Kooperrôod,” zo spraak Slokop,
”zuukt es ene grôote keetel op.”
De man kwaam meej ene keetel aon,
die aamper int vertrèk kon staon.
Flip zi, zen ôoge vol van prèt:
”Is dè de grotste die ge hèt?
Dè stèlt tòch ècht niks veur meneer.
Die schèèt ik vol in êene keer.”
”Nou,” zi de man,”As gij dè kunt,
verwèd ik de keetel vur zon stunt.
Mar aggem nie tòt de raand toe vult,
mèn et dubbele betaole zult.”
Flip was alwir bereid.
Hij gao zitte èn hij schijt,
nie allêen de keetel vol,
mar ok de vloer laag snèl vol dròl.
”Hou op, hou op, tis goed meneer!!”
”nòg nie,” zi Flip, ” der komt nòg meer.”
Vurdèttie èèndelek ha gedaon,
waare ze al op de stoele gòn staon.
Èn Flip Slokop, die vrooleke gèùt,
die trok er laachend tussenèùt.
Kèk, dè was nòg es schôon verdild.
Ammòl tevreeje èn niks verspild.
Niemand die er schaoj bij leej.
En wisselwerking zôogezeej.
Want de jood, die zen kèrse verloore zaag gaon,
was meej zene keetel tòch voldaon.
Baos kooperrôod krêeg vur zen waor
ene flinke misthôop vur tien jaor.
Èn Flip, die lèkker gegeeten èn gescheete had,
heej blij gestèmd zen rèès hèrvat.
=============