De tijd na WOII bracht zowel in Nederland als in Tilburg veel veranderingen met zich mee. Een van de veranderingen in de jaren '60 was de komst van de nieuwe soort migranten, zij werden gastarbeiders genoemd. Deze gastarbeiders emigreerden niet alleen, in tegenstelling tot wat de naam aangeeft, om de welvaart Nederland, maar ook om avontuur en politieke - maatschappelijke vrijheid. Voor velen was het vestigen in Nederland van tijdelijke aard. Toen het wettelijk was vastgesteld dat de gehuwde gastarbeider, die 1 jaar in Nederland werkzaam was, zijn vrouw en kinderen naar Nederland mocht laten komen besloten de gastarbeiders zich voor een onbepaalde tijd in Tilburg te blijven.
Met de gezinshereniging kwamen er meer buitenlandse vrouwen naar Tilburg. Zo waren er in 1972 62 Turkse en 27 Marokkaanse gezinnen woonachtig in Tilburg. In 1975 zou het aantal buitenlandse arbeidsvrouwen in Tilburg oplopen tot ongeveer 300. Als snel werd duidelijk dat er een apart rol voor de buitenlandse vrouwen was weggelegd. In 1978 kwam uit het onderzoek van het Centrum Buitenlandse Werkgevers naar voren dat de buitenlandse vrouwen, in tegenstelling tot de buitenlandse mannen, geen deel namen aan de activiteiten van Tilburg. Er werden instanties opgericht die een einde aan deze ontwikkeling moesten maken. De eerste instantie kwam in de Noordstraat III te zitten en kreeg de naam Vormingscentrum Buitenlandse Vrouwen. Het VBV werd in 1987 overgebracht naar Whiliminapark en met een nieuwe naam, het Centrum Buitenlandse Vrouwen, werd de instantie professioneler en groter. Het CBV beschrijft zichzelf als, "een plek waar allochtone vrouwen elkaar ontmoeten en waar zij kunnen deelnemen aan allerlei cursussen en activiteiten. Activiteiten die erop gericht zijn hun positie in de samenleving te verbeteren." Hoewel het CBV zich richt op alle soorten nationaliteiten bestaat 80% uit Turkse en Marokkaanse nationaliteit. De buitenlandse vrouwen worden door de verschillende activiteiten/cursussen op de eerste plaats weggehaald uit het isolement en op de tweede plaats participeren ze in de Tilburgse gemeenschap. De wijze waarop de buitenlandse vrouwen de CBV activiteiten ervaren laat zien dat de doelstellingen van het CBV worden behaald. Zo geeft een Turkse vrouw, die jaren lang in Tilburg heeft geleefd, aan dat ze in het begin het leven in Tilburg als moeilijk heeft ervaren. Ze beheerste de taal niet goed en de drempel om contact met mensen buiten haar familie te maken of naar het CBV te gaan lag daarom hoog. Maar nu heeft ze het gevoel echt deel te nemen aan de Tilburgse gemeenschap. Dit is maar een voorbeeld van velen ervaringen. Zo geeft een jonger vrouw aan dat het haar gevoel geeft dat ze er niet alleen voor staat. Ze heeft een groep vrouwen om haar heen waar ze haar ervaringen mee kan delen en professionele vrouwen die haar helpen om haar doelen te bereiken. En het feit dat steeds meer buitenlandse vrouwen ook een leven buiten eigen huis hebben en participeren aan de Tilburgse gemeenschap geeft aan dat deze vrouwen zich in beweging zijn om zichzelf te ontwikkelen.
A. El Morabit