Zonder geluk vaart niemand wel

  • Datering van het verhaal: 1945-1980

Familie Heesakkers had veel geluk

Met kunst en vliegwerk en veel geluk de oorlogsjaren door

Dimphy en Toon Heesakkers hebben ons kennis laten maken met het bedrijf van hun vader Antoon Heesakkers.

In de oorlog moest iedereen zijn paarden inleveren aan de Duitsers. Mijn opa had daar iets opgevonden. Hij reed met zijn spanpaarden voor Tilburgs eerste begrafenis onderneming Dielemans de begrafeniskoets. De paarden kregen dan een pluim op hun hoofdstel en een zwart kleed dat het paard geheel afdekte. Dit Schabrakken, pluim en andere passement straalden klasse en deftigheid uit. Het was verdeeld in drie klasse qua uitvoering. Hoe mooier, hoe duurder. De zilveren uitvoering was het duurste.

Dimphy, de zus van Toon vertelt over haar opa nog een aardig verhaal. "Als ik onderweg als klein meisje mijn opa tegenkwam met de rouwkoets wenkte hij mij met zijn zweep. Hij tilde die op als groet. Uitbundig zwaaien kon hij natuurlijk niet in een rouwstoet".

Nu we toch bij de oorlog aan de gekomen zijn, hebben wij nog iets te melden. ´s Morgens aan het ontbijt vertelde mijn moeder aan ons vader dat zij die dag naar Stalpers zou gaan in de Noordstraat op een bepaalde tijd. Wij gingen ook daadwerkelijk op 10 mei 1940 op pad naar Stalpers. Op een bepaald moment besloot mijn moeder eerst lang een tante te gaan. Op het moment dat wij bij die tante waren, sloeg er bij Stalpers een bom in. Deze was bestemd voor de spoorwerkplaats, maar kwam op de kledingzaak van Stalpers terecht. Toen mijn vader dat vernam, reed hij als een haas naar die winkel, hij was in de veronderstelling dat wij op dat moment in die winkel waren. Door de verwarring die er gaande was, duurde het lang alvorens hij er achter kwam dat dit gelukkig niet het geval was. Op het nippertje waren wij aan de dood ontsnapt...De winkel van Vincent Stalpers was fors beschadig. Volgens mij waren er vijf slachtoffers te betreuren. Mijn vader heeft ons verteld dat hij de dode kinderen heeft zien liggen. Toen hij zag dat wij er niet bij waren was zijn gevoel dubbel. Geschokt door het beeld en opgelucht dat het niet zijn eigen kinderen waren.

Toon vervolgt zijn betoog. "Na mijn lagere schooltijd ben ik naar Rijks HBS Willem II gegaan. Op verzoek van mijn vader ben ik de boekhouding van ons bedrijf gaan verzorgen. Ik heb dit gedaan tot de sluiting in begin jaren tachtig. Dit is geleidelijk gegaan, we hebben de zaak afgebouwd. De opslagruimtes werden stap voor stap overgenomen door Wijffels. Toen mijn vader overleed is het bedrijf definitief gestaakt. Wij hebben nog vele tastbare voorwerpen uit die tijd, deze koesteren mijn zus en ik. Voor ons stuk voor stuk voorwerpen met ieder een eigen verhaal".

Rien van der Heijden (SM 08)

Foto 1: Voorbeeld van een rouwkoets met paarden
Foto 2: Factuur van Dielemans
Foto 3,4: De naoorlogse vrachtauto, in "Bavaria blauw"
Foto 5: Toon in klas 4 en 5 van St. Dennis
Foto 6 en 7: Etiketten

Met dank aan Toon en Dimphy Heesakkers.

Verzorgingscentrum de Hazelaar, Mariëtte van Brekel

Zie ook op onze site: "Drankhandel Heesakkers"