Henk van Mierlo
- Datering van de gebeurtenis: juni 1970
De sluiting van Spandon in 1970
Mijn baantje bij de Gruijter nadert zijn einde. Ik had een conflict gehad mijn Districtsmanager over de manier waarop ik een winkeldievegge had aangepakt en nu wordt ik overgeplaatst naar het hoofdkantoor in Den Bosch op de afdeling inkoop waar ik de leiding krijg over de afdeling waar mensen met de beroemde 10% kassabonnen allerlei artikelen kunnen bestellen. Van koffiezetapparaat tot gouden schakelarmbanden. Maar elke dag op en neer naar den Bosch, eerst met de trein en later met de scooter, steelt mijn hart niet. Bovendien heeft de Chef Inkoop mij opgedragen om bepaalde leveranciers flink achter hun broek te zitten met name een koekoeksklokkenleverancier die nooit zijn beloftes nakomt. Ik krijg het niet voor elkaar maar wel op mijn flikker.
Als mijn broer Jan die bij van Spaendonck werkt aan mij komt vragen om eens te solliciteren bij zijn baas, ben ik snel om.
In 1967 ga ik bij Spandon werken. Ik kom terecht op de planning in de Kraaivenstraat en heb het daar uitstekend naar mijn zin. Ik moet de weverij planning bijhouden en dat betekent dat ik de ponskaarten die op de mechanische administratie voor elk stuk worden gemaakt moet bewerken. Zodoende kan dan precies bepaald worden welke stukken in welke kwaliteiten en welke kleuren geweven moesten worden en welk weefgetouw daarvoor kan worden ingezet.
In 1969 draait de fabriek zo goed dat er zelfs in Japan belangstelling is voor de kwaliteitsstoffen die gemaakt worden. Er worden in de fabriek modeshows gehouden en verfilmd. Dick Holthaus is de couturier die mooie mantels ontwerpt met de door Spandon geweven tweeds.
Maar, een van de (oud)directeuren -Charles van Spaendonck- is uitgerangeerd. Hij heeft een groot deel van de aandelen in handen, samen met Dreesmann van V en D.
Charles wil opnieuw directeur worden en gaat de klanten in Duitsland af waar 80% van de markt ligt. Hij gaat tegen hun zeggen " als jullie een half jaar wachten met jullie orders, dan lever ik die jullie voor guldens goedkoper per meter, dan wanneer jullie nu kopen".
Dus worden prompt alle orders achtergehouden. In minder dan geen tijd lopen de orders terug. Meestal hadden we drie bakken vol met ponskaarten. In de loop van een half jaar is er nog maar t een halve bak, zeg maar 1000 kaarten. Het is werkelijk desastreus wat hij doet.
Het wordt wel duidelijk dat in korte tijd de klep dicht moet. De familie kan het niet eens worden met elkaar, de aandeelhouders nog minder. Van Rijn ( afkomstig van Philips) wordt benoemd tot gedelegeerd commissaris. Die zal zich gaan bemoeien met de herstructurering van het bedrijf zelf, om te zien hoe het op een behoorlijke manier verder kan draaien. Dat heeft allemaal niets uitgehaald. Er is even sprake van een samensmelting met Van Dooren en Dams. Dit naar aanleiding van het rapport Goldschmidt, maar Van Dooren en Dams wil er sowieso niet aan, omdat dit toen al in overleg is met een bedrijf in Helmond. Half 1970 valt de bijl.
In het boek Tilburg in de jaren 70 wordt gesteld dat Spandon failliet zou zijn en daarom moet sluiten. Dat is echter niet het geval. Zoals hierboven al is gesteld is het geen kwestie van failliet gaan, maar van een ordinaire ruzie tussen de directie en de aandeelhouders. Aanvankelijk wordt er een afvloeiingsregeling aangeboden die volgens de vakbonden onder de maat is.
Het Spandon personeel gaat de straat op om een betere afvloeiingsregeling te eisen. Ook bij de fabriek in de Kraaivenstraat wordt gedemonstreerd. Buiten voor de kantine werd een protest vergadering gehouden. Zie afb. 1. (De keurige staande man met jaren 60 bril en de handen in de zakken ben ik.)
Uiteindelijk wordt er anderhalf miljoen uitgetrokken voor de afvloeiingsregeling. Dat, zo vermeldt later het onderzoek van de Katholieke Hogeschool, zal het verzet snel breken.
Ook is er nog een soort van oprotpremie waarbij degene die het snelst vertrekt, de helft van de opzegtermijn krijgt.
Maar dan sta je dan, vader van vijf jonge kinderen, met een niet al te best inkomen en geen enkele spaarcent achter de hand. Je koopt je pensioen af, gaat zo snel mogelijk weg om nog zoveel mogelijk reserve op te bouwen voor het geval dat.
Ik heb snel een andere baan, bij een lompenverwerkingsbedrijf. Maar na drie maanden lig ik daar al weer buiten, weliswaar mijn eigen schuld, maar dat is een héél ander verhaal, waar ik vast nog eens op terug kom omdat het, veertig jaar later, nog steeds actueel is. Om niet te vergeten, dus om vast te leggen in het Geheugen.
Ongeveer negen maanden na de bekendmaking van de sluiting heeft het door de PSP-Tilburg in het leven geroepen “Werkgelegenheidscomité Tilburg” een onderzoek gedaan naar de verdere toekomst van de ontslagen werknemers. Ik kom hier in een volgend artikel op terug.
Henk van Mierlo
Nuenen.
Foto’s met dank: fabriek Spandon aan de Kraaivenstraat in aanbouw 1960 RaT
Huidige situatie Maitre Paul Google maps en Street View
