Mieke-Nelie van der Heijden
Jet Schollen ( Tilburg 1908-2001 )
Jet Schollen werkte ruim 40 jaar bij Bureau Van Spaendonck in de Willem II-straat 47-49 en de laatste jaren voor haar pensioen op het Reitseplein. In 1968 ging zij met pensioen, en daar heeft ze lang van kunnen genieten; zij werd 92 jaar oud. Lang heeft zij met haar zussen Annie en Mies in de Philips Vingboonsstraat gewoond, tot zij eind jaren 90 met zus Mies als enige overblevenen in Het Laar hebben gewoond.
Haar neef, die ook bij Het Bureau in de Willem II-straat en later op het Reitseplein heeft gewerkt, vond bij de nalatenschap van zijn tante Jet onder andere een gedicht. Gemaakt door haar collega Toon Eijkens (1920-1921). Die heeft dat gezongen bij een van de vele jubilea op het bureau. Elk jubileum werd daarr groots gevierd, 25 jaar, 40 jaar, pensionering.
Als de klokken van den Heuvel
vrolijk negen uren slaan
en de kapstertjes bij Ceulen
geeuwend voor de ramen staan;
als Lejeune triest de zultjes
en rollades inspecteert,
en de melkboer bij van Opstal
met de keukenmeid jongleert,
Refr.
Dan verdwijnen de typistes
in dat groot kantoorgebouw
en begroeten de machines
met een glimlach … of een grauw
hun getik klinkt in mijn oren
als een symfonie in blik:
van je rikke-tikke-tikke-tikke }
tik-tik-tik! }bis
Als de heren dictatoren
in vergadering zijn gegaan
en een bruidsstoet bij van Beurden
voor de deur is blijven staan;
als de brieven zijn verzonden,
’t nummerboek is bijgeteld,
en getrouwde ex-collega’s
met hun baby’s zijn gemeld
Refr.
Dan verademen de typistes
in dat groot kantoorgebouw
en ze rekken zich de halzen:
“Hé José, hij lijkt op jou! “
Zij vergeten dolgelukkig
voor een heel kort ogenblik
dat rikke-tikke-tikke-tikke }
rik-tik-tik } bis
Als de toren van het Heike,
‘t middernachtelijk uur aanwijst
en de notenboom zeer eenzaam
in de maneschijn vergrijst;
als “de Kruis” op lome voeten
naar zijn laatste stamkroeg glijdt
en de kelner van het “het Zuid”roept:
“Heren, ’t is de hoogste tijd! ”
Refr.
Dan nog dansen de typistes
in dat groot kantoorgebouw
en ze laten de machine
en het stenoschrift blauw-blauw.
Hun gelach bevalt mijn oren
beter op dit ogenblik
dan dat rikke-tikke-tikke-tikke }
rik-tik-tik } bis
Als het feestlied is verklonken
in de Koninklijke straat
en bezwaard met ouwe klare
menig man naar huis toe gaat;
als de wrede dag van morgen
aan ’t geweten appelleert
en men zacht op kousenvoeten
naar het echtelijk bed laveert
Refr.
Dan verslapen zich de typistes
van dat groot kantoorgebouw
en nemen het met de wijzer
van de wekker niet zo nauw.
Maar als zij het bed uitstappen
vinden zij weer tot hun schrik
dat rikke-tikke-tikke-tikke }
rik-tik-tik! } bis
Als de wereld eens zou wezen,
zo Jet wenste, dat ze was
en we ’t leven houwen konden
op een simpel spierke gras;
als niets meer konden denken,
of ’t zou voor den bakker zijn
en we altijd konden zeggen:
“Man, wat hebben we ’n lijn!”
Refr.
Dan verdwenen de typistes
uit dat groot kantoorgebouw,
maar … wie weet, of ons tenslotte
hun vertrek niet spijten zou.
Want wie zou niet blijven hechten
tot zijn allerlaatste snik
aan dat rikke-tikke-tikke-tikke }
rik-tik-tik!
Met dank aan auteur Toon Eijkens bij het jubileum van Jet Schollen. Het jaar is ons niet bekend. Zelf heb ik ook op het Bureau Van Spaendonck gewerkt, in de periode 1965 – 1970. Uit die tijd dateert de foto van collega’s die samen in het klein Sinterklaas vieren, met kleine kadootjes en gedichtjes in 1965.
Foto 1 Personeel Bureau Van Spaendonck aan de voet van een molen (Beeldonline RAT)
Foto 2 Personeels op de foto in de achtertuin Willem II straat (Beeldonline RAT)
Foto 3 (Mieke-Nelie van der Heijden, 1965) Foto 4: 1999 Verzorgingscentrum Het Laar,