Anton van de Wiel
In den oorlog scharrelde en versierde onze Pa van alles om ons huishouwen van etewarij en zo te voorzien. Handige jongen. Hij pachtte een eerpelveldje en betaalde den boer mee Belze sjek. Om maar een vurbild te geven.......
En zo huurde hij van boer Schalken op de Heikant dus een eerpelveldje. En ik moest er na de school mar wir naar toe, om eerpel uit te steken.....
Het was vlak bij het helligdom van Pirke Donders - ik kan het veldje nog aanwijzen. En toen ik mijn fiets op de grond gooide om 'n uurke eerpel te steken, was ik eigenlijk nie eens verbaasd, dat enen engel mee grote vleugels al bezig was, mee 'n riek, eerpel uit de grond te halen.........Mar ik kwam ook recht van de katechismusles van kapelaan Van Mierlo, van Den Besterd........
"De eerpel zen vur jou, horre", zee den engel. We zen daarboven gin dieven !"
"Mar.......nondejuu !" begon ik ........ En den engel moest lachen en zeë:"Ik heb enen vrijen dag, en gullie komt toch ok van dees kaanten.......Dus ik ben ene keer mee Pirkes meegegaan om 'n hendje toe te steken."
De Peer zelf kwam ok aanlopen. Die had mulders in de heg gezocht en kwam nou onze kant op. Na wat gepraat over en weer vroeg ie of ik gin zin had mee hum om mee te gaan.
Ik keek schuin achterom naar rechts, naar munnen engelbewaarder, die nou ok zichtbaar was. Die schudde stillekes mee zunnen kop en ik zee:"Nog efkes wochten, Pirke....... Hangen hee gin host !"
Toek ik thuiskwaam mee munne zak mee eerpel zee ik:"Pirke was er zelf ok !" En ze moesten allemol heel hard lachen..........
Want bakken over Pirkes, daar wordt me hier wat mee afgelachen......
Anton van de Wiel.