Stadschroniqueur Berny van de Donk
‘Rilana kwam naar school met een zakje witte ballonnen ‘vertelt Patricia, ‘om op te laten vanaf de speelplaats. Haar moeder was overleden en ze wilde met alle klasgenootjes haar verdriet delen’. De lucht boven basisschool De Gesworen Hoek moest zich die ochtend vullen met 30 steuntjes in de rug.
‘Een prachtig gebaar, alleen stijgen gewone ballonnen niet op. We hebben toen met een paar moeders binnen het uur dertig heliumballonnen geregeld. Winkels bellen, auto in en snel ophalen. Het paste nét in de Fiat Panda van meester Rob’. De ceremonie staat in ieders geheugen gegrift.
Patricia en zes andere moeders praten in de ouderkamer over hun ervaringen met deze school. Ze proberen in woorden te vangen wat De Gesworen Hoek zo bijzonder maakt. Positief of negatief, alles mag op tafel. Binnenkort gaat Marcel, de nieuw aangetreden directeur, met het team de oogst bekijken. ‘Natuurlijk hoor ik vaker dat onze school een warm bad is. Maar waarom dan precies? Ook hebben we zelf goed bedacht wat we belangrijk vinden’ zegt hij. ‘Burgerschap bijvoorbeeld. Maar hoe doet meester Max dat? Met concrete verhalen kun je veel beter uitleggen wat je bedoelt’.
De ouderkamer gonst van de ervaringen. ‘De docenten zijn hier duidelijk ‘zegt Radia, ‘dat botst soms, maar uiteindelijk is structuur vaak een goed antwoord. Mijn zoon had maanden ruzie met zijn juf. Zij hield vol, gaf hem complimenten als het goed ging. Nu zijn het dikke vrienden’.
Leerlingen en leerkrachten doen ook mee. Allemaal schrijven ze hoofdstukken of hoofdstukjes over hún school aan de Bemmelstraat. Marcel wacht met spanning af. Hij wil uit de verhalen een nieuwe naam voor de school te destilleren. ‘Al was het maar om niet telkens uit te hoeven leggen hoe je gesworen schrijft’ lacht hij. Bij de feestelijke onthulling zijn er vast weer ballonnen. Gekleurde dit keer. Een vrachtwagen vol.
Deze kroniek verscheen op 27 maart 2017 in het Brabants Dagblad
