Wegwerpkapmantels in tijden van corona

Vrijdag 28 februari 2020 ga ik het voor het laatst naar mijn kapster Giulia Boi. Een dag nadat de eerste besmetting met het coronavirus in Nederland officieel is vastgesteld. We hebben het er uitgebreid over. Giulia vindt het beangstigend, de verhalen uit Italië zijn inmiddels al bekend. Wat komt er op ons af? Het is half april als ik haar weer spreek, ruim zes weken later. Haar kapperszaak in de Reit is nu gesloten.

2020 04 22 Corona Dienie Kapperstoel

Keerpunt 23 maart

‘Ik ben nog best lang doorgegaan met kappen,’ zegt ze. ‘Kappers kregen pas 23 maart te horen dat ze hun zaak moesten sluiten. Tot die tijd vond ik het lastig. Hoe moest ik afstand houden? Was zelf stoppen een oplossing? Niet zo makkelijk, kapper zijn is mijn beroep, ik verdien er mijn geld mee. Dus regelde ik wegwerpkapmantels, plande ik ruim tijd voor mijn klanten zodat niemand elkaar tegenkwam. En poetste ik alles na elke klant helemaal schoon.

De mededeling op 23 maart was eigenlijk best een opluchting. Tot 6 april dicht moest wel lukken. Ik zag het als minivakantie, bevrijd van stress.’ 

Na 6 april

De sluiting is verlengd tot 28 april. ‘Dat vind ik best zuur,’ vertelt Giulia. ‘Ik heb, zover ik nu weet, geen recht op een vorm van ondersteuning. Mijn kapperszaak is aan huis, ik huur geen bedrijfsruimte. Als het langer duurt moet ik mijn spaargeld aanspreken. Ik wil dus weer wel aan het werk. Ik ben inmiddels ook wat rustiger, de anderhalvemetermaatschappij werkt wel en ik hoor nu verhalen van mensen die genezen, zie het allemaal positiever in.’

Ze vertelt dat klanten haar belden om eventueel alvast vooruit te betalen. Erg lief en attent.

‘Wat me geruststelt is het idee dat na het opheffen van de sluiting klanten wel terugkomen. Haar blijft groeien en kleur blijft uitgroeien. Ik denk dat ik er dan een tandje bij moet zetten. Financieel gezien is dat trouwens een goed vooruitzicht.’

Je kunt niets meer spontaan doen

‘Wat ik mis is het onder de mensen zijn. Er gaan dagen voorbij zonder dat ik iets nuttigs doe. Help de kinderen met hun huiswerk, we laten samen de hond uit. Dat is het wel zo’n beetje. Maar ik kan niet met ze naar het Spoorpark of gezellig iets drinken op een terras. Geen verjaardagen vieren, geen borrel op vrijdag. Ik mis mijn werk, mijn klanten.

Maar vooral mis ik de spontaniteit. Je kunt niets meer spontaan doen. Niet iemand even bellen dat je eraan komt voor een kop koffie. Zelfs over het tijdstip van boodschappen doen denk ik na.’

Mijn afspraak met Giulia van half april is verzet naar 28 april. Als die door kan gaan zijn we weer een heel klein beetje op de weg terug. 

 

Dit verhaal behoort tot de reeks Tilburg in tijden van Corona. Op basis van interviews worden mensen in gemeente Tilburg gevraagd te vertellen over hun ervaringen met het coronavirus. Dit verhaal is geschreven door Dienie Joosten, 22 april 2020. 

 

Alle rechten voorbehouden