Stadsmuseum Tilburg
'Eigenlijk heb ik nooit ‘gezien’ dat mijn moeder een andere afkomst had,' antwoordt ze op de vraag waar haar roots liggen. 'Ik wist het natuurlijk wel maar was er niet mee bezig. Wel voelde ik soms dat ik ‘anders’ was dan mijn vriendinnen. Dat bewustwordingsproces over mijn culturele achtergrond vind ik heel fijn. Dat gaat over normen en waarden en de manier waarop je bepaalde dingen zegt. Zo herken ik mijn moeder in Shirley, projectmedewerker vanuit Contour de Twern en ook Lily, een van de deelneemsters aan het project. Dat is het mooie aan Bindweefsel, het voelde voor mij als thuiskomen. Ik bleek meer Indisch te zijn dan ik verwacht had.'
Geboren in Enschede verhuist Larissa al op jonge leeftijd naar die andere textielstad in het zuiden van het land, Tilburg. Hier brengt ze haar jeugd door in de nieuwe uitbreidingswijk Reeshof. Haar moeder is creatief, elk weekend mag Larissa iets uit het knutselboek kiezen dat ze vervolgens samen gaan maken. Een masker of een witte prinsessenjurk voor carnaval bijvoorbeeld. Bijzondere aandacht heeft ze voor het borduurwerk met kraaltjes: 'Dat deed ze met heel veel liefde, terwijl je er amper iets van zag. Ik dacht alleen maar: wat duurt dat toch lang!'
Op de middelbare school (het Beatrix-College in Tilburg) wilde ze al modeontwerper worden en gaat daarom naaicursussen volgen. 'In 2015 begon ik op de afdeling Mode en Textiel van de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Mijn intentie was om modeontwerper te worden, maar in het eerste jaar ontdekte ik dat ik het veel interessanter vond om nieuwe dingen te leren. Toen ben ik voor textiel gegaan.' In Middelburg ontmoet ze een oudere dame die met antieke kralen breidde. 'Een puur ambacht met veel priegelwerk. Daarnaast vertelde ze toffe verhalen over haar hippietijd. Die combinatie, het uitvoeren van een ambacht en het vertellen van verhalen, dat wilde ik ook.'
Terug in Tilburg en gevestigd in een atelier aan het Wilhelminapark krijgt ze het verzoek om een ‘textielobject’ voor het stadhuis te maken. 'Ik werk veel met kralen, dus daar kon ik wat mee.' Het wordt een afbeelding van een spoelster, naar het voorbeeld van een oude foto gemaakt door Henri Berssenbrugge. Vervolgens wordt ze uitgenodigd om een pitch te doen voor het project Bindweefsel, waarna de deelnemers haar graag als begeleidster van het project zien. Aanvankelijk is het zoeken naar de juiste aanpak, tot een gedicht van de Afghaanse schrijver Kahlil Gibran haar op het juiste spoor zet. “Het gaat over dat wanneer je veel geeft, je ook veel terugkrijgt. Dat blijkt de grote gemene deler tussen al die verschillende culturen. Veel vrouwen herkenden dit.'
De volgende uitdaging is om aan de deelnemers over te brengen dat je bij kunst vrij mag denken en dat daarbij alles mag. 'Toen dat eenmaal duidelijk werd, ging het snel. De deelnemers pakten wat op en gingen aan de slag. Er ontstond een onderlinge band en we creëerden met z’n allen een klimaat waarin iedereen zichzelf kon zijn.'
Ook voor Larissa zelf is het project een ontdekkingstocht hoe om te gaan met haar eigen inzichten als kunstenaar versus de ideeën van de groep. 'Ik vroeg hen wat zij zagen in bepaalde symbolen, ervan uitgaande dat deze een bepaalde betekenis hebben. Maar dat bleek een interpretatie vanuit mezelf, het hoeft niet altijd zo te zijn. Pas toen ik dat doorhad, durfde ik mijn ego los te laten en kwamen de vrouwen met de mooiste creaties. Zo vertelde Bindweefsel hen wie zij feitelijk zijn.'
Larissa hoopt dat het TextielMuseum de groep wil helpen om zelfstandig door te gaan met het werken met textiel. 'De energie zit er nog volop in, nu kunnen ze écht aan de slag met wat ze geleerd hebben. Het zou zonde zijn als dat verloren gaat.'
Foto's Kevita Junior i.o.v. TextielMuseum. Interview en tekst Theo van Etten. ‘Bindweefsel’ wordt mede mogelijk gemaakt door Fonds voor Cultuurparticipatie, Prins Bernhard Cultuurfonds en Provincie Noord-Brabant, Fonds Erfgoed Tilburg.
