Door: Berry van Oudheusden
Ik spreek de directeur van de Jozefmavo omdat hij ‘iets weet’ over archeologische vondsten in De Reit. Wat wil Frank door de telefoon nog niet zeggen. ‘Kom maar langs, dan laat ik het zien.’ Een week later zit ik in het nog jonge gebouw aan de Sportweg. Hij schuift een stapeltje A-viertjes in mijn richting, een uiteenzetting is over de (pre-)historie van dit gebied. Uit beleefdheid lees ik niet verder en maak ik een opmerking over het niet onaardige uitzicht. Dat is voor mijn gesprekspartner hét moment om een en ander uit de doeken te doen.
Frank vertelt over zijn komst naar Tilburg in 2007 en over de periode van de Jozefmavo aan de Oudedijk. ‘Daar was het erg oncomfortabel en onveilig geworden. Er moest een nieuw gebouw komen. Toen zij we gaan zoeken naar een plek met voldoende ruimte.’ De eerste optie was het gebouw van Fontys Journalistiek aan de Professor Gimbrèrelaan, maar die opleiding besloot langer daar te blijven. Daarna kwam men op de Sportweg terecht. ‘Er was ruimte naast Avans, maar daar stonden bomen en konden we alleen voldoende capaciteit bouwen als we de hoogte in gingen. Dat zag het bestuur niet zitten.’
Vervolgens kwam het GAK-terrein in het vizier, een strook van 30 bij ruim 100 meter. ‘Vanwege de beperkte breedte tekende de architect drie bouwlagen, met een fietstunnel onder de school en de pauzeplaats op het dak. Dat plan sneuvelde vanwege de veiligheid.’ Vervolgens landde De Jozefmavo op de huidige plek, maar daar ging wat aan vooraf. ‘Er staan daar oude bomen en er loopt een oude weg. Op deze historische plek moest archeologisch onderzoek verricht worden voordat wij mochten bouwen.’ Hij wijst naar de A-viertjes. ‘Dat kostte ons 30.000 euro. Ze vonden alleen een oude put die ooit tot een tuinderij had behoord.’
Eindelijk kreeg de nieuwe Jozefmavo vanaf 2016 gestalte. De architect werd mede geïnspireerd door de toekomstige gebruikers. Directeur Frank verleidde zijn personeel en leerlingen tot inspraak. ‘Zij mochten aangeven wat ze belangrijk vonden. Zo hebben de kinderen bepaalde kleuren en hun eigen stoelen uitgekozen. Docenten kwamen met ideeën over lokalen en ruimte waar voldoende daglicht zou zijn. En ze wilden een hart van de school, een centrale plek die ze op de Oudedijk hadden gemist.’
‘Als je mét mensen iets samen uitzoekt, krijg je meer kwaliteit dan wanneer je vóór mensen iets doet. De kinderen zijn tevens je klanten. Zij moeten zich veilig en gelukkig voelen.’ In dat kader had Frank een bijna perfectionistische inbreng. Nog op de Oudedijk liet hij de kinderen proeflopen op de trappen. Met de conclusie dat een smalle trap een harmonieuze op- en afgaande loopbeweging oplevert. ‘De entreetrap buiten is steil uitgevoerd. Bij het op- en aflopen zijn de kinderen voorzichtig. Of de smalle schaamschotten bij de urinoirs. Dan gaan de jongens dichter bij de pot staan, dus minder bevuiling.’
Het ontstaan van zijn nieuwe Jozefmavo heeft Frank ‘geboeid’, zo zegt hij. Ik heb vol bewondering naar zijn verhaal zitten luisteren. In de wetenschap dat als dit verhaal verschijnt Frank met pensioen is. Het lijkt me dat hij een aardige erfenis heeft nagelaten. Maar voor een objectieve ervaring zou uzelf eens het bijzondere gebouw aan de Sportweg moeten bezoeken.
*dit verhaal is geschreven in het kader van het evenement De Reit: leren, wonen, werken, zorgen (Stichting Straat 2023)
Foto 1: Locatie waar de school moest komen, gezien vanuit een luchtballon (foto Frank Kraus)
Foto 2: School in aanbouw, winter van 2016. Gezien vanaf Westpoint (fotograaf onbekend)
Foto 3: School in aanbouw, voorjaar 2017 (foto Frank Kraus)
Foto 4: 2College Jozefmavo anno 2022 (foto Berry van Oudheusden)
