Door: Berry van Oudheusden
‘Mijn vader kocht deze grond in 1956. Maar pas in 1962 startte de bouw en in 1964 werd onze winkel geopend. Hij heeft hiermee tevens mijn sterfhuis gebouwd. Ja, want ik ga hier nooit meer weg.’ Ze vertelt dat er oorspronkelijk een plan lag van zes gelijktijdig te bouwen winkelhuizen. Maar de aannemer kreeg niet voldoende grond verworven en vader Bossers kon niet wachten omdat het gezin de Koningswei moest verlaten. ‘Dus een andere aannemer heeft het uitgevoerd.’
‘Eigenlijk zouden we hier een groentewinkel beginnen, maar toen ontstond het idee van een supermarkt. Groenten en fruit en alles wat je in het huishouden nodig had. We sloten ons aan bij VéGé. Met twee kassa’s en zelfbediening. Dat was wat in die tijd.’ De andere winkels werden in 1969 gerealiseerd en die op de andere hoek werd ook een supermarkt, van Van Giesbergen. ‘Zij zaten bij de Coop. Ach, concurrentie is goed. Dat houd je scherp.’
Ans kwam in de tweede klas van de toen al gemengde Sint Maartenschool. ‘Dat kenden wij helemaal niet. Ik en mijn broer moesten het jaar overdoen omdat de hoofdmeester dat beter vond voor ons.’ Vanaf haar tiende hielp Ans mee in de winkel. ‘Ik liep dan van de lagere school hard naar huis om te helpen met het verkopen van snoep aan kinderen. Het hele gezin hielp mee en ieder had zijn eigen taak.
Een andere nieuwigheid was de kerk. ‘Die leek meer op een bioscoop. Met allemaal losse stoelen. En verschillende ingangen.’ Ze kijkt terug op de kinderrijke buurt, de ruime speelplekken, een boerderij met een stier in de wei, fundamenten van huizen die nooit werden gebouwd, de komst van de eerste Turk in 1975.
‘De mensen hadden goede banen. Als je in de Toren- en Abdijenbuurt wilde wonen moest je een bewijs van goed gedrag overleggen. Pas bij de komst van het derde kind kwam je in aanmerking voor een huis.’ Ik vraag haar naar de buren van het eerste uur. ‘Hiernaast op 20 zat cafetaria Sanders, op 18 Ketelaars huishoudelijke artikelen, op 16 wasserette Van Gumpert, op 14 kapsalon De Bruin, en dan Van Giesbergen. Wij zijn in 1979 gestopt en hebben het pand verhuurd aan een slager en een groentezaak. Die heb ik in 1986 overgenomen. Twee maanden later was Tsjernobyl.’
De kernramp was desastreus voor Ans’ handel. Klanten wilden geen verse groenten meer vanwege de vermeende straling. ‘Dus toen ging ik potten en blikken verkopen, en brood, melk, vleeswaren, ijsjes, snoep. Alles wat je in een supermarkt kon krijgen. Ik was terug bij af.’ Dankzij de zoetwaren kwamen er veel leerlingen van het Theresialyceum en de Beatrix mavo over de vloer. Vanaf 2007 legde Ans zich volledig toe op broodjes, ijs en snoepgoed.
‘De buurt is er niet beter op geworden. De mensen zijn erg op zichzelf. Vroeger had je meer sociale contacten. Toch woon ik hier goed. Het is een prima wijk.’ Vanwege Corona sloot Ans in 2020 de familiezaak. ‘Ik heb nog afkickverschijnselen, want een winkel is een leven van regelmaat en de klok. De wereld speelde zich hierbinnen af. Hier gebeurde alles. Tja, wij zijn hier als eerste begonnen en ik was de laatste die stopte. Met mij is het dus verleden tijd.’
* Dit verhaal werd geschreven in het kader van het culturele evenement De Reit: leren, wonen, werken, zorgen (Stichting Straat 2023)
Foto 1: Uiterst rechts het vroegere winkelpand van Bossers (Foto: Berry van Oudheusden)
Foto 2: Abdijenbuurt (Foto: Berry van Oudheusden)
Foto 3: Vroegere Sint Maartenskerk (Foto: Regionaal Archief Tilburg)
